Metoda resocjalizacji przez sport

Jest to metoda nastawiona na kreowanie określonych kompetencji osobowych
i współtworzenia tożsamości nieletnich wychowanków placówek resocjalizacyjnych. Ruch, będący środkiem wychowawczym, jest potężnym czynnikiem kształtującym osobowość wychowanka. Wychowanek, poprzez czynność ruchową:

·         lepiej adaptuje się do życia,

·         zdobywa wiarę we własne możliwości,

·         cieszy się sportowymi osiągnięciami,

·         w kontaktach z rówieśnikami uczy się oceniać własne siły,

·         przystosowuje się do życia społecznego.

Wysiłek fizyczny wyrabia także niezbędne cechy dla zdrowia psychicznego, głównie odporność psychiczną, umiejętność ponoszenia klęsk i porażek. W trakcie zajęć ruchowych można uczyć pożądanych wzorów zachowań, np. rywalizacji fair play, kulturalnego kibicowania. Pod wpływem wysiłku fizycznego następuje rozwój fizyczny całego organizmu, co jest niezmiernie istotne w wieku adolescencji.

Zatem sport w placówkach resocjalizacyjnych traktowany jest jako program. W większości placówek, zajęcia odbywają się w formie grupowej, gdyż potrzeba przebywania w grupie i zyskiwanie akceptacji przez rówieśników jest jednym z podstawowych elementów niniejszej resocjalizacji. Wspólne zainteresowanie sportem zacieśnia relacje koleżeńskie, kształtuje pożądane nawyki, oddziałuje wychowawczo oraz wzmacnia więź emocjonalną pomiędzy wychowankami, jak też pomiędzy wychowankami a wychowawcą.

 

 

BIBLIOGRAFIA:

Konieczna E. J., Arteterapia w teorii i praktyce, Wyd. „Impuls”, Kraków 2007

Konopczyński M., Metody twórczej resocjalizacji, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2007

Konopczyński M., Twórcza resocjalizacja, Wyd. MEN, Warszawa 1996